Dag 24 Valtice

91 km. 409 Hoogte meters.

Waar we nu zijn beland? Het stadje is mooi! Maar we zitten nu bij iets van de laatste stuiptrekkingen van het voormalige communistische tijdperk! Van de voorkant lijkt het nog wat, maar de achterzijde…… Het was een oude school, maar is nu een hostel. “Kost niets, is ook niets” zou Zoonlief zeggen! Vanbinnen oogt het als het bejaardenhuis in Ocna Mures. Maar wat een mens nodig heeft is er! Er is zelfs een ruimte waar je vanavond kunt zitten. Met stopcontacten! 

Wij kamperen in de tuin, want het hostel is vol. 

Het kampeerveldje ligt in een soort park! Prachtig! 

Op een of andere manier is de receptie niet open. We hadden gisteren gebeld en hoorden toen dat je gewoon je tent kunt opzetten. 

Er wordt hier veel gefietst, want het is relatief vlak. Er staan veel fietsers te wachten op de persoon van de receptie! Het lijkt wel een fiets hotel. Wij zitten op onze (nieuwe) stoeltjes voor de tent. Bij te komen. Douchen is nog een beetje te veel. We staan nog niet ingeschreven en dat zou dan wel heel vrij zijn! Je moet namelijk in het hostel douchen. 

Hoe moet je het fietsen hier noemen. Je ziet families samen fietsen of vrienden groepen. Ook georganiseerde fietsen reizen in groepen zien we! Zo maar iemand alleen zie je eigenlijk niet!

Vandaag kwamen we heel dicht langs de grens met Oostenrijk. De route valt samen met Iron Curtentrail. Er hangen op dat punt borden met verhalen over mensen die  geprobeerd hebben om de grens toch over te steken. Er staat ook een monument van alle omgekomenen. Ik word er verdrietig van! 

De route stond in het boekje als vlak. Fijn dachten we! Komt mooi uit, na de dag van gisteren! Ik heb ongelofelijke spierpijn! In mijn armen!  We komen er achter dat vlak niet altijd ook fijn fietsen betekent! De weg mag dan vlak zijn voor de hoogte meters, maar het wegdek is dat zeker niet! Asfalt met gaten en helemaal tot pijn gereden. Wat een rampzalige toestand! De eerste 5 km gingen super en ergens tussen door ook nog een kilometer of 20. Op het slechtste punt heb ik het zo warm, dat ik mijn shirt uit doe! Achterop mijn fiets leg. Mijn bril verwissel voor de zonnebril ! En daar gaat het fout! Na 7 kilometer kom ik er achter dat mijn shirt niet meer achter op de fiets zit! Ik baal! Ik ben woedend op mij zelf! Dit is niet de eerste keer!!! Ik ben al veel truien, jasjes of shirts op deze wijze kwijt geraakt! Dat denk je “Je weet toch dat je checken moet of alles ook vast zit!” Ik leg vaak even spullen achter op mijn fiets! Juist als je ook nog iets moet pakken of zo! Stap dan op en omdat het niet vast zit valt het er af!  Maar dit shirt kan ik niet missen! Het is het enige shirt met lange mouwen dat ik bij me heb!!! Ik baal! Eergisteren op de heerlijke camping mijn shampoo bar laten liggen! Kwam ik pas bij de volgende camping achter!!! Nu dit! We moeten terug! Misschien ligt hij er nog! Waarom nu net ook dit klote stuk!!!  Beetje klimmen op een zand spoor en een gravel weg! Grrrrrr! Dit grapje kost 14 km! En zeker 45 minuten. We hadden de hoop dat we Poysdorf zouden kunnen halen. 90 km! Dat lukt dus niet, want dan komen ruim boven de 100 km uit! 

Als we terugfietsen is Manlief sneller. Zwaaiend met mijn roze  shirt komt hij me tegemoet! Wat ben ik er blij mee! Ik moet denken aan mijn mede herbergierster. Die zei tegen haar kinderen”Even sippen” sleutel, identiteitsbewijs, portemonnee mee! Ik moet ook naar zoiets bedenken! Bv Vastdoen kijken checken! Vkc? Of zoiets!

Zijn we net goed en wel weer bekomen van de schrik en ergernis, begint het te regenen! Heel fijn!!! Was gepland volgens buienradar voor vanavond! Het geluk is met ons, want er is net een grote boom en met de regenjassen houden we het droog! Onze fietsen zijn weer super schoon geregend! Mooi! Dan ontdekt Manlief een tik in het achterwiel!! Ik merk dat hij er helemaal iebelig van wordt! Fietsen, remmen, stoppen, kijken! Ik word er gek van! Het lukt me om mijn mond te houden! Door mijn slordigheid hebben we 14 km extra moeten fietsen! 

Dan zit er in de route een klim! We begrepen al niet dat een vlakke route 200 hoogte meters had! Klimmen in de 1. Eindeloos en steil. Gewoon recht omhoog! Ik ben doorweekt van het zweet als ik boven ben! Mijn humeur zakt naar een dieptepunt!  Begint het weer te regenen en de tik in het achterwiel van Manlief. We merken dat helemaal vergeten zijn te eten! Door de pizza van gisteren hebben we geen salade! De winkels waren rampzalig. De een had geen brood, de ander geen yoghurt. We hebben net nog allebei 2 kleine plakjes van het eind van het brood! 

Voor dat de bui erg wordt zien we een overdekte picknickplaats! Etend zien we ook op de kaart dat we er bijna zijn! Gelukkig! 

Zodra de bui over is springen we op de fiets! Ik neem een stap en sta met beide voeten tot mijn enkels in de plas met leem. Grrr mijn wieken  zakken er ook in weg en van de schone fiets is niets meer over. We hebben gelukkig een afdaling en de modder spat nog wel een paar honderd meter mee met de fiets! De mijne tikt nu ook! We moeten flink remmen, want door de stad kun je geen afdaling van 45 km per uur maken. De tik verdwijnt hierdoor! We gaan langs de winkel voor de fourage. Als we de fiets stallen, ziet Manlief een fietswinkel. Hij naar de fietsenwinkel. Ik naar de Coop. Ik doe naar het alsof het volkomen normaal is om met zulke voeten te winkelen! 

Binnen 5 minuten staat Manlief er ook! Hij controleerde nog even de tik en die tikte niet meer. 

Het verhaal wordt veel te lang. Lang verhaal kort: ik heb met schoenen aan gedoucht! Ze meuren nog vreselijk! Manlief heeft de fietsen schoongemaakt en voorzien van siliconen spray! En voor morgen boeken we een hotel!