Op het tentenveld van Camping Meerbusch schrijf ik vandaag het blog. Omringt door een wonderlijk luchtje. Volgens Manlief ruikt het petrochemisch, volgens mij naar natte hond. Maar eigenlijk wel vervelend. Het waait ook behoorlijk en de temperatuur is net niet met jas en net niet zonder. Kortom, helemaal fijn zitten we niet. Op zich mag het de pret niet drukken, want het is droog en dat is belangrijk. Ik denk dat als ik gedoucht heb mijn sportlegging aan doe met mijn sportjack.
De Rheinroute is een drukke route denk ik, want hoewel we als eerste waren, stroomt het veld vol. Ik heb gelijk een locker geregeld, dat kan op deze camping. Nu zijn alle 10 lockers weg. Manlief wil toch even kijken of hij een winkel kan vinden voor yoghurt. Vanmorgen om 10 uur hadden we nog maar 15 km gefietst. Het schiet gewoon niet op als je nog boodschappen moet doen ‘s morgens.
Het is zo prachtig om mensen te observeren. Zo verschillend. De buurvrouw komt uit het onderwijs. Haar fluitje ontbreekt, maar wat een dragonder. Haar man moest met een briefje op pad! Op schrijfboekje kwam er aan te pas. De een pakt gelijk alles uit en met diepe ernst wordt de tent opgezet. Anderen doen er uren over. En wij? Wij rusten eerst uit en eten wat. En dan zetten wij in vliegende vaart de tent op. Binnen 10 minuten staat hij en hebben we alles op de plek.
De buren van gisteren zijn een ook. Jongelui en ze willen naar Rotterdam. Vandaag hebben ze een stukje met de trein gedaan. Het was ook wel weer heavy door de wind. Wij waren veel tijd kwijt met de boodschappen, Düsseldorf vroeg veel tijd en we moesten ook nog met een pont. Dat kost ook altijd tijd. Maar om 15.00 uur waren we op de camping. Als eersten op een leeg veld en nu staan er 10 tentjes.
Manlief is terug, maar zonder yoghurt. Het was een boerenwinkel, met kartoffelen, uien en vlees. Maar geen yoghurt. Geen probleem, we redden ons vanavond en morgen: nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik ga nu eerst maar douchen en dan straks Manlief en dan hebben we wel weer trek.
Terwijl ik het schrijf komen tent nummer 11 en 12 binnen. Het is weer een drukte van belang. Inmiddels weten we ook wat de geur is. Een boer naast de camping rijdt compost uit. Vreselijk. Je wordt er niet blij van.
Grappig om te zien ook hoe rolpatronen hier verlopen. Van de jonge mensen achter ons, eet het meisje heerlijk een zal snoep leeg. “ so hart gearbeitet, diese tag” en vriendje zet de tent op. Valt niet mee met deze wind. De onderwijsdragonder bestelt van af de zijlijn en gaat douchen en daarna wassen en stuurt haar man met een boodschappen briefje op pad. Manlief van haar vertrekt nu pas richting douche. Bij de buren van de andere kant zet Manlief de tent op, richt deze in en ook deze Mevrouw gaat douchen..... En als er geen kinderen in het spel zijn zit iedereen vervolgens achter zijn of haar mobiel. Interessant zullen we maar zeggen. Ik zie nu bij weer nieuw aangekomen familie, dat Manlief de tent opzet en Moeder achter haar mobiel zit. De 2 kinderen jengelen dat het een lieve lust is. Ze zullen wel denken” Jullie willen dit zo graag toch!” Inmiddels helpt Zoonlief de vader van de regen in de drup en trekt alle tentstokken weer uit elkaar. Geweldig. Vader boos en mopperig! Je zult maar een stok door Zoonlief naar de vermallermoer laten helpen.
Door alle interessante gebeurtenissen op de camping vergeet ik bijna te vertellen over de dag. Rond 8.00 uur zaten we op de fiets. We hebben vanaf de kade Keulen gezien. Je hebt eigenlijk geen tijd en gelegenheid om echt de stad in te gaan. Je moet zo op passen op je fiets. En het is kost zoveel tijd om op de fiets te passen terwijl de ander de stad bekijkt en dan ruilen.
Vervolgens moesten we bij Düsseldorf met de pont over. Een prachtige stad en langs de kade waren allerlei sportactiviteiten voor kinderen. Ik denk een soort kennismaking. Boksen, judo, tafeltennis, abseilen en noem maar op. We konden daar niet fietsen en we zijn er wandelend door heen gegaan. Kinderen van allerlei culturen deden mee. Het was toen nog een eindje naar de camping. Voor ons gevoel een kippeneindje vandaag, maar op de teller stond toch weer 75 km.
Ik maak het blog af terwijl we aan de waterkant zitten. Nee, helaas niet in een hempje, maar met het sportjack aan. We zullen vast lekker slapen in onze slaapzakken. Schepen varen voorbij. Zo’n mooi gezicht. De zon schijnt haar laatste stralen. Kinderen spelen op de strandjes die ontstaan nu het water zo laag staat. De Farhe gaat nog wel, maar het water moet niet veel lager worden. Het is wel erg droog, maar het oogt groener dan in de buurt van Koblenz.Morgen gaan we naar Xanthen. We denken ongeveer 85 km.
Vandaag is de eerste dag dat ik geen werk meer heb. Heerlijk. Het geeft zo gevoel van vrijheid. De school heeft me de laatste jaren zo op de nu gezeten. Ik verbind me zo met dingen die ik doe. Voel me overal verantwoordlijk voor, wil heel graag dat alles goed gaat, dat er efficiënt wordt gewerkt, dat de kinderen een zo rijk mogelijk aanbod krijgen. Maar daar maak je je zelf het ook heel zwaar mee. Het is heerlijk dat de last er af is. Het werk is in de jaren veel ingewikkelder geworden en mijn persoonlijkheid maakt ook dat ik alles heel goed wil doen. Maar is klaar en door mijn hoofd borrelen allerlei ideeën op. Ik heb van alles te naaien. Witte kap voor fietskar Kleinkind. Nieuwe kussenslopen in een donker kleur voor het kamperen. Ik houd van wit, maar ze ogen nu erg groezelig. Ik heb nog stof voor nieuwe kussenhoezen voor de tuinstoelen. Ik wil nog meer sleutelhangers maken voor het Repair Café. Nog een jurk naaien van allerlei restjes jeans. Ik wil nog een paar naailessen volgen om stretch stof te naaien. Ik wil een tweedehands oven op de tikken. Wil meer groenten grillen en dat wil met die ik heb nu niet. Genoeg plannen en als ik terugkom uit Frankrijk maar eens op zoek naar wat werk. Overal is een te kort aan mensen. Ik zal vast wel wat vinden. Genoeg mijmeringen, het wordt te koud!
Hier de link voor de film van Manlief
Reacties
Een reactie posten