Dag 24 Kessel 100 km

Vandaag was ik niet fit. Slecht geslapen, wat buikpijn. Om 6.45 uur was ik al in het toiletgebouw, op blote voeten. Het gras was net gemaaid en dat geeft zoveel troep aan de slippers. Bij het toiletgebouw eerst mijn voeten gewassen om naar binnen te gaan en later toen we weggingen om te fietsen weer. Eerlijk gezegd vind ik op blote voeten door het natte gras lopen heerlijk!

Ik weet dat toen ik mijn eerste spiksplinternieuw rode fiets kreeg op mij. 6de verjaardag. Ik was de oudste en de drie die na mij kwamen moesten het allemaal met dezelfde fiets doen. Mijn ouders vonden het vast een verantwoorde uitgave. Er zat een.buis bij en dan kon je er ook een jongensfiets van maken. Wat was ik blij met de fiets! Ik heb geen visite gezien. De hele dag heb ik gefietst. Ik heb het moeten bekopen met mijn eerste migraine aanval. Vandaag eindigde de dag ook met een misselijkmakende hoofdpijn. Ik heb het niet vaak, maar als ik het heb ben ik uitgerangeerd. Ik heb een uur geslapen en ben iets bijgetrokken. Manlief heeft gekookt. En dat is een hele happening. We eten immers uitgebreid met salade. Gelukkig hebben we een picknicktafel. Dat scheelt een stuk! Het menu wordt eentonig. Pasta met bonen en tonijn! Kaas smelt als het wat warmer wordt en dat geeft zo’n gedoe! We staan op een schattige SVR camping. Beheerd door een echtpaar, omdat de boer zijn vrouw heeft verloren. Als we aankomen krijgen we een kop koffie! Alles wat een fietskampeerder wenst is aanwezig. 100 kilometers staan er op de teller. We zijn eerst naar Maastricht gefietst, voor een stempel. Dat had ik mooi gevonden. Maar de kerk was nog dicht. Op het Vrijthof hebben we ons yoghurtje gegeten in de ochtendzon. Dat zetten we de pedalen flink aan. We fietsen de 100 km in een kleine 6 uur.

Maar wat heeft de rivier huisgehouden. Je kunt het zien aan de vieze bladeren van de struiken. Sommige pontjes zijn uit de vaart.

In natuurgebieden hebben mensen schoongemaakt. De rivier en de uiterwaarden vormen een groot natuurgebied. Ik denk normaal mooi om te zien. Nu vies en smerig. Wat een troep hebben mensen inmiddels aan de kant van de wegen verzameld zodat het afgevoerd kan worden. We zien banken, kist, koelkasten, hout eindeloos veel hout. Of zouden mensen hun eigen afval er bijgelegd hebben. Zeker de 100 km die we fietsen zien we overstromingsschade. Moet je voorstellen! Wat een eindeloze puinhoop.

Manlief en in voeten eindeloze gesprekken over het afval. Maak je de afvalheffing te duur zetten mensen het zo in het bos. Zagen we heel veel in Frankrijk of het blijft eindeloos in hun tuin staan. Doe je het te goedkoop dan kopen mensen alles wat los en vast zit. Ingewikkeld. Ik ben blij dat op kleine flesjes statiegeld komt. Helpt misschien dat mensen het niet zo maar weggooien. Manlief gelooft niet in afval oprapen. Ik wel. Als iedereen elke dag iets opruimt uit dr natuur, gebeurt dit in Nederland 17.000.000 keer en doen ze dat 5 x per week dan worden er 85.000.000 blikjes, papiertjes enzo per week opgeruimd. Manlief zegt dat we moeten beginnen dat niemand onderweg meer iets weggooit. Dat lijkt mij vanzelfsprekend. Maar dat is het natuurlijk niet anders hadden we geen opruimacties.

Nederland is groter dan we dachten. Morgen naar Dochterlief gaat qua afstand niet lukken. Dus er denken in de buurt van Nijmegen uit te komen.