Dag 20 Montemedi 62 km

Na weer een nacht van 8.30 uur slaap word ik wakker. Heerlijk! Alleen mensen die aan slapeloosheid hebben geleden, weten wat voor een genot het is, om zolang te kunnen slapen!!

Als ik me lospeuter van het slaapmasker, eskimostand van de slaapzak en de oortjes, blijkt het al half acht te zijn. Nu hebben we niet veel haast, want we fietsen maar 60 km. Het blijken achteraf wel flinke kilometers te zijn. Zwaarder dan gedacht! Maar goed volbracht! Nog steeds merk ik dat ik groei in kracht en conditie. Het is dus mogelijk! Ondanks dat ik om me heen hoor dat de jaren gaan tellen. Bij mij op dit moment niet. Ik kan meer aan dan dat ik ooit voor mogelijk hield. De route had 6 beschreven klimmen en daar zaten 2 van 12 % bij. Andere jaren ging mijn fiets dan achteruit in plaats van vooruit! Ik kon ze nu alle 6 aan met 2 vingers in mijn neus!

Maar desalniettemin een heavy dag. Toch weet 600m geklommen. Bij de eerste stop kwam een Nederlandse fietser ons tegemoet. Was op weg naar Santiago en wild in Spanje ook terug fietsen en dan half september weer in Nederland zijn. Dat is wel heel ambitieus. Hij heeft nu nog zeker 2000 te gaan in Frankrijk en dan nog 1800 in Spanje. Dat kan als iemand elke dag 100 km fiets in 38 dagen. Het kan wel, maar niet in dit tijdsbestek. En zeker niet met wat deze man nog te wachten staat, maar dat ontdekt hij zelf wel.

Vervolgens troffen we bij dr tweede stop twee echtparen. We zaten net op een bankje te lunchen. Met z’n tweeën fietsen is al een ding. Dan moet de een de jas uit, dan de ander plassen, dan gedoe over route, dan zonnebril, dan water. Altijd gedoe dus. Maar met z’n vieren heb je nog meer gedoe. Alles nog een keer dubbel. Het schiet dan niet op. We observeerden dit gedoe. Blijkt een van de fietsers zijn voorvork stuk te hebben. Tja dat is een heel groot gedoe. Er zijn uiteraard fietsenmakers. Maar de juiste onderdelen is zeker complex. En dan moeten daar 3 mensen op wachten. En onderdelen is wel een dingen. Wij fietsen op onze oude achterbanden voor, omdat de fietsenmaker niet aan 4 nieuwe kon komen. Dus de beste oude voor en nieuwe achter. Op voorhand had hij al nieuwe tandwielen besteld. Wetende dat we eigenlijk altijd komen voor de vakantie! Wat een pech voor deze mensen. Een nieuwe voorvork.

We zaten nog even in het avondzonnetje, maar deze verdwijnt achter de wolken. En dan wordt het weer koud!!!

De dag was op zich goed. Veel zon, maar als deze weg is, moet je gelijk de jas aan. Dit is de eerste avond in 20 dagen dat ik nog in een hemdje buiten zit.

Er komt een Nederlandse man aan. We hadden zijn kinderen al ontmoet. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar Nederlandse kinderen haal je er altijd uit. Veel kabaal, hard huilen en schreeuwen en altijd gezeur en gedoe met ouders. Dee familie doet Europa met de motor. Moeder rijdt met een kind en vader idem. Met tent en de hele mikmak. Een dag van ontmoetingen!

Toen we aankwamen hebben we eerst de citadel bekeken. Één groot uitgevallen Bourtange. Mooi, maar erg vervallen. Het is maandag en met luiken dicht lijkt alles hier vervallen. Er was een atelier open en we hebben de tentoongestelde kunstwerken “dans art” bekeken. Geschilder met de voeten tijdens het dansen.

Inmiddels zitten we binnen! Ongedoucht! Het water is koud en buiten is net nu koud. De camping is van het niveau Spartaans. Koste wel even 10 euro, maar er is afgezien van een wc en koude douche niets. Het ligt op een heuvel en het dorp is beneden. In de beschrijving staat dat boodschappen doen een uitdaging is. Dat geloof ik graag. We hebben nog yoghurt van vandaag en met de extra pasta die ‘avonds maken komen we de eerste uren wel door. Het doel is Bastogne. 80 km

Ik had het bijna vergeten te schrijven. We kwamen langs het grootste Amerikaanse oorlogsgravenherdenkplaats van de eerste wereld oorlog. In Romagne sur Moutfaucon. Voir het eerst inde geschiedenis werden de soldaten niet naar huis gebracht maar hier ter plaatsen begraven. Indrukwekkend!!! 15000 graven. Er was ook een tentoonstelling en deze hebben we bekeken. Er was ook een zwarte devicie. Opvallend dat na de oorlog de nabestaanden hier op pelgrimage kwamen. Maar let wel: blanken en zwarte families gescheiden. En deze imposante gedenkplaats door de zwarte devicie is gemaakt.

Al met al een dag met ervaringen. Mensen onderweg, de begraafplaats en de verloederde Citadel.

Het is niet erg om vroeg te gaan slapen! Ik kijk uit naar een heerlijk nachtje!