Een pittige dag. In het boekje staat bij deze route geen hoogte kaart. Dat moet wat worden bij de volgende etappe. Daar staat hij wel bij.
Het begon heel goed vanmorgen. Nu is het trouwens ook prima. Een beetje schipperen met de stroom, maar verder prima! De vooruitzichten zijn voor morgen niet goed. Dat tempert de pret een beetje. We hebben maar een kamer geboekt. Dan weten we zeker dat na een natte dag we droog kunnen slapen. We zullen zien.
Vandaag was het in elke geval schitterend. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus compleet in gesmeerd met zonnenbrandcreme. De blouse met lange mouwen op grijp afstand. Op weg met een lekker zonnetje, yoghurtje in de tas en de pasta salade in mijn piepkleine isotas gaan we met frisse moed de dag beginnen. 105 km gaat je niet in de koude kleren zitten. Gisteravond ben ik als een blok in slap gevallen. 7, 5 uur stond er in de Fitbit en een kwaliteit van 85. Prima. Dat haal ik in schoolweken echt niet. Met een hartslag van 45 nu en in werkzame weken wel 55 geeft mijn weekprogramma meer stress dan dat ik denk en voel.
Afgezien van een smetterig blaartje en rode billen, die in de ochtend zon, onder de notenboom, liefdevol door Manlief zijn ingesmeerd met zijn zalf, gaan we op pad. De route is mooi. Rustig langs de rivier de Dender.. Zeker 35 km is de weg zo. Het is erg rustig. Als we al ingehaald worden zijn het door elektrische fietsers. Ik zie de bovenlip van Manlief al krullen. Je ziet zelfs mountainbikers in vol ornaat, met een elektrische fiets tegenwoordig. Manlief vindt het vreselijk en als er gebeld wordt gaat hij niet aan de kant.
Bij de rivier in Geraardsbergen, welbekend bij Manlief door de MUUR(? Zegt mij niets. Voor fietsers het Mekka van klimmen? ) eten we ons yoghurtje. En omdat we zo’n trek hebben, het laatste stukje frietbrood. Ik moet steeds denken aan het boek dat ik pas geleden heb gelezen, Het zoutpad. Het gaat over een Engelse echtpaar dat alle kwijt is geraakt. Zelfs hun huis. Ten einde raad gaan ze dit pad lopen. Van iets maken ze weer wat. De man die ziek is knapt op van het eindeloze lopen. Niet alles loopt parallel. Maar wel het gevoel om zonder spullen op weg te zijn. Gelukkig hebben wij wel wat achter de hand en hebben voor morgen dus een kamer geboekt. Maar de sfeer en het afzien bij tijd en wijle, voelt het zelfde als in het boek. Het leven dicht bij de natuur, het leven buiten. Ik vind dit ook het allerleukste van fiets-en wandelvakanties.
De eerste klimmetjes krijgen we dan. Gek, als ik thuis ben, denk ik bij het voorbereiden nooit aan de klimmetjes. Maar onderweg? Hoe kan ik dit bedenken? Laat staan leuk vinden? Maar wie klimt, daalt ook en de teller heeft al weer 42 km aangetikt. Wel heftig en nog zonder helm ook. Na 75 km komen we bij de camping. Een norse man, die ondanks met glimlach en vriendelijkheid nors blijft, schrijft ons in. Een hele handeling, met kopieën van het paspoort en nota’s als of wij een huis huren een plaats van een nachtje camping met piep klein tentje. We moeten de geweldige soms van 11 euro betalen en wel, let op contant. Je snapt er niets van. Prachtige plek, warme douches, warm water, stroom( helaas wij hebben de juiste stekker niet, maar het hoort bij de plek) groen gras. 11 euro.
We gaan de stad in. Tournai is een eeuwenoude bekende plaats. Het valt ons wat tegen. Het is druk en smerig. Maar goed. We hebben geen zin in een winkelcentrum met gigawinkela. Bij de carefour in de stad kopen we een courgette, tomaat, ui en een appel. Het enige was los gekocht kon worden. Samen met een tros bananen, yoghurt en geraspte kaas, alles voor de somma van 7,50 gaan we richting camping. Het is een echt ‘Zoutpad gevoel’.
Nog even het blog schrijven en up loaden en dan maar gauw naar bed.
Reacties
Een reactie posten