We zijn nu precies 2 weken onderweg. Dan moet het toch de 15de dag zijn? Ik weet het niet meer. Vanwaar we nu zitten kunnen we heel in de verte de hut in Hitzum zien liggen. Weemoed overvalt me van alle kanten. Versterkt door het geluid van de familie Meerkoet. Vast een verre neef of zo. En bezig met zijn tweede leg. Heel grappig, want vanmorgen toen we ergens zaten om het dagelijkse yoghurtje te eten kwam de inwoner van het huis waarvoor we zaten met zijn auto(busje) aangereden. Sprak in het Fries, en of we het wel verstaan. Nou, dat doen we wel. Binnen 5 minuten lag zijn levensloop op tafel. Hij had nu een pappa dag, hij oogde van onze leeftijd, maar dat zegt ook niet alles, niet waar? Vervolgens had hij het over pieke korrels. Dat ging me te ver. Die was hij wezen halen met zijn tweede leg. Blijken pieken kippen te zijn. Ik dacht aan zijn tweede leg kippen...maar bleken er twee geweldig, prachtige kindjes op de achterbank te zitten in hun stoeltjes en deze kindjes mochten met heiti mee om piekekorrels te halen. Plaatjes de kindjes..... de een diep bruine ogen en blonde haartjes en de ander helder staal blauwe oogjes. Hun heiti had zeker al een kwartier met ons staan beppen, maar de tweede leg gaf geen krimp. Bijna onnatuurlijk.
Het was wel weer raak. Zitten we op het bankje voor mijn bijna meditatieve moment, het genieten van de yoghurt, gaat de overbuurvrouw grasmaaien. Vervolgens de achterbuurman ook nog een keer. Daar gaat ons moment en dan stopt ook nog de man met de tweede leg.
We zitten langer dan gepland. Maar we hebben vakantie niet waar? We schrikken als we omdraaien naar de fietsen, een inktzwarte lucht zien we tegemoet. De berichten waren wel van regen, maar tot nu toe hadden we geluk.
Op de vroege ochtend op de camping, toen we inpakten, sliep iedereen nog. Geen wonder, de enige camping waarom 24.00 uur nog bijna iedereen wakker was, ontdekte ik toen ik nog een keer moest plassen. Het was zo prachtig, zulke schitterende dauw op het gemaaide gras. Ik kon het niet laten en heb heerlijk tijdens het inpakken en zo, op blote voeten gelopen in de natte dauw. Deed me denken aan mijn jeugd, in de vakanties als we met de pyjama's buiten speelden tot het ontbijttijd was. Raar dat je zo 5 euro betaalt voor het blotevoetenpad en op de camping heb ik slippers aan.
In een heerlijk zonnetje vertrekken we naar de winkel voor yoghurt en een broodje. We maken de keuze om niet via de kust naar Tzum te gaan, maar via het binnenland. Zijn we eigenlijk heel weinig geweest en de wind van gisteren zijn we nog niet vergeten. We maken ons een beetje zorgen over de te korte route, maar geen nood, door omstandigheden komen we vandaag wel bijzonder aan onze trekken.
Dus tot een uur of half twaalf in de zon. We zien noordelijk wel donkere wolken, maar we komen er steeds goed van af. Maar dan overvalt ons ook de regen. Nu fietsen we wel vaker in de regen. We fietsen zomers dan alleen met een jas en verder met blote benen. Maar het is hier ook heel koud en met ook nog een frisse wind. Binnen no time heb ik geen gevoel meer in vingers en tenen. We schuilen onder een boom om de bui af te wachten, maar dit duurt te lang. In beweging blijven is vast beter voor de kou. Dus ga we toch verder. Wel een uur fietsen we in de regen. We maken van te voren altijd een route met knooppunten, maar wat je op de kaart niet ziet is dat er soms pontjes zijn. Dan staan we ineens voor een nummer en deze eindigt in het kanaal. Daar staan we dan. In de stromende regen en geen pont. We kijken op een bord en zien tot onze ontzetting dat we wel 10 km moeten omfietsen. Staan blijven helpt niet, dus manmoedig beklimmen we weer ons stalen ros. Wat een kou en ondanks de regenjassen bijna helemaal Kelderman. Wat een gedoe. Zo fietsen we wel 2 uur. Manlief ziet blauw van de kou en ik weet niet meer dat ik voeten heb. Althans ik voel ze niet meer. Eindelijk bereiken we een dorpje, maar op maandag is alles dicht. Wat een geluk er is iets open. De bediening kijkt ons aan en dirigeert ons naar een plaats in een party tent. Als we ons enigszins hebben uitgepeld komt ze de bestelling opnemen. Al klappertandend vraag ik om koffie. Het meisje ziet ons aan en loopt weg om de koffie te halen. Eigenlijk is ze direct terug en vraagt of we niet binnen willen zitten. We krijgen een tafel in een hoekje en ze brengt ons allebei een fleesedeken. Samen met de warme koffie trek ik iets bij. Tjee wat een kou. We besluiten tot een soep en patat met een kroket. Na een uur zijn we weer een beetje warm. Het is inmiddels droog, maar nog wel bewolkt. De regenjassen zijn nog kleddernat. We trekken ze toch maar aan bij gebrek aan iets anders.
Dan komt toch na een poosje het zonnetje erbij. Binnen 2 uur zijn we dan in Tzum. Daar aangekomen blijkt dat hier de hele dag de zon heeft geschenen. Het is een schitterende camping. We staan aan het water en in de zon. We pellen ons uit en ook trekken we de tassen open. We drogen alles in de zon en binnen een kwartier is het leed geleden. Met elkaar hebben we het erover dat we inmiddels zo geoefend zijn in deze situaties, dat dit vervelend is, maar dat we ook weten dat vaak het tegen de avond op knapt en dat er ook vaak wel een plek is op een camping om te schuilen. Tenminste op de kleine campings. Hoe grotere de camping, des te slechter voor de fietskampeerder.
Om naar het museum te gaan moet je boeken. We willen graag naar het Eise Eizinga museum. Wat een pech! De eerste plek is 11 augustus...........
Dan boeken we maar een paar musea in Leeuwarden en dat lukt morgen wel. In Franeker bekijken we het dan wel de dag er na.
We hoeven niet te koken, want door de regen hebben we onze lunch niet gegeten. De wraps met nog een broodje en een beetje yoghurt is genoeg voor een avondmaal. Komen we daar makkelijk vanaf. In de heerlijke zon smullen we van het diner en koesteren ons in de warmte.
Elke camping gaat anders om met de Corona maatregelen. Hier moet je de douche sprayen met azijn en droogtrekken. Verder mag je bij het toilethok niet afwassen. Wel water halen, maar geen afwas doen. Ik haal water met de salade bak en we doen bij de tent de afwas. Op mijn hurken. Wat een oefening. We hebben ecoafwasmiddel , 100% afbreekbaar, dus het water brengen we niet terug, maar gaat in de bosjes.
Het was een enerverende dag.
Reacties
Een reactie posten