Km 82
Zwaarte 🚴🏻♀️🚴🏻♀️
Bestemming Een plaatsje voor Dieppe
Weer 🌧☁️☀️
Camping.⭐️⭐️
Diner pasta met tonijn bonen en rode saus
De survival van gisteren ging vannacht nog even verder. Het heeft geregend. Tegen de tijd dat we wilden opstaan, was het droog. Maar alles erg nat en vochtig. We hadden gelukkig onze tassen binnen. Dat scheelt dan wel. Het sanitair was ver weg en een aantal etages naar beneden. Dus even snel de waterkoker vullen is een operatie. Je zult maar vallen met de koker met kokend water in je hand. Op zich zou de camping erg mooi met zon. Maar nu met regen en wind, glibberig en nat. De lucht boven zee was mistig. Dus geen zicht. We hebben alles gauw opgepakt en onder het afdakje van de receptie gegeten. De meneer van de receptie was er al. De receptie gaat om 9 uur open. Dus ik vond dat de man er vroeg bij was. Wat een arbeidsethos, dacht ik nog. Dat maak je ook wel anders mee. We hadden ons gewoon een uur vergist, bleek achter af. Dus al met al zaten we pas om 9.30 uur op de fiets. Met nog een fikse etappe voor de boeg. Zeker 95 km. Inmiddels was de miezer veranderd in stromende regen. We hebben geen regenbroeken en fietsen in onze korte fietsbroeken. Het was op het randje van wat kon. We zitten in een streek met kliffen. Bijzonder om te zien. Alsof er met een mes door het landschap heen is gesneden. Met de mist waren de uitzichting niet zo geweldig. Maar we kregen wel een indruk. De route was of kort en stijl naar boven of lang en milder klimmen, zoals zo mooi in het boekje staat. We kiezen voor lang en mild. Na een half uur zijn we warm en boven. Het uitzicht is super, want de regen is over. Een mooie groene zee en op de achtergrond de witte kalkrotsen.
Afgezien van een kleine bui hebben we het de rest van de dag droog gehad. Ik heb zelfs in een hempje gefietst. Af en toe wel even afzien, maar het was gelukkig droog. In de zon is het behaaglijk, in de schaduw koud. Een goede plek zoeken is lastig, want toen we kwamen was onze plek helemaal in de schaduw. Ik heb nog een andere plek gevraagd. Nu is onze plek in de schaduwde en onze eerste plek heeft zon. We pakken het kleed op en schuiven wat mee naar de zon. Het is dan met een jas aan goed te doen. Ik denk toch dat we bij het koken maar weer naar binnen moeten. De wind maakt het wel erg koud.
De route was heftig. Veel klimmen, wel 670 meter. Soms de wind in de rug, dan weer pal voor. Maar heel gevarieerd. Langs de kliffen, stuk binnenland, met prachtige dorpjes, een rivierdal, landerijen met gedorst graan en vlas. Maar het steeds klimmen maakt het zwaar. Het lukt. Ik hoef niet af te stappen, maar de motivatie om door te zetten begin ik een beetje te verliezen.
Fietsen is sociaal een vreemd bezigheid. Ik kan niet praten met Manlief, door het verkeerslawaai en de wind verstaat hij niet wat ik zeg. Je spreekt af gezien bij het inschrijven of bij de kassa’s, eigenlijk niemand. Er zijn hier heel weinig fietsers. En als ze er al zijn, dan zijn het mannen en die beginnen amper een praatje. Dat betekent dat we eigenlijk niemand hebben gesproken. Wat bijzonder! Bij de Camino kun je de hele dag in touw zijn met je contacten. Inmiddels gaat het om de laatste loodjes. En dat is maar goed ook. Alles is vies of nat. Zou je langer gaan, dan moet je echt eens goed wassen en drogen, fietsen schoonmaken en zo.
De survival wordt de komende dagen waarschijnlijk minder. Het weer wordt beter. Dan gaat alles ook vaak makkelijker.
Reacties
Een reactie posten