Dag 20 Wind, wind, wind

Km 82

Zwaarte 🚴🏻‍♀️

Bestemming St Jean Le Thomas

Weer⛅️🌧🌬

Camping ⭐️⭐️

Diner pasta met rode saus en tonijn een groene bonen

Vannacht heeft het geregend, maar toen we opstonden was het gelukkig droog. De tent wel drijfnat. Weer extra kilo’s voor Manlief. Er was geen bankje, dus in de tent gegegeten. We worden er handig in. De eerste 50 km waren een makkie. Van de wind af en vlak. Zonnetje erbij, heerlijk. Dat ging super. Rond 11 uur waren we bij het eiland Le Mont Saint Michel. Dat is een kasteel op een rots in zee. Ik weet niet of de weg is weggevloeid of dat het altijd zo was, maar bij hoogtij kun je het eiland niet bereiken. Ik heb trouwens de indruk dat voor de touristen er nu een loopbrug naar toe is.  We waren niet de enigen met belangstelling voor deze berg zullen we maar zeggen. De Nijmeegse vierdaagse was er niets bij. Je kunt er alleen lopend heen. Volgens mij moeten ze tellen hoeveel mensen komen, want anders steken ze met armen en benen uit alle gebouwen. Wat een mensen! We hebben het vanaf een bankje aanschouwd. We hadden een heerlijk vers volkorenbroodje van de bakker en met een eitje er op smaakt het als een gebakje zo lekker. 

Toen we het gezien hadden gingen we uiteraard verder. We zaten nog niet goed en wel op de fiets of er kwamen toch donker luchten aanzetten. Angst aan jagend. We hadden de wind nog steeds in de rug. En net toen we dachten, tjee wat moeten we nou, was er een restaurant met een grote buitentent. Met fiets en al er onder. Eigenlijk heeft het niet eens zo hard geregend, maar de wind maakte het zo eng. We hebben er een lekkere kop koffie gedronken. Na 45 minuten was de bui over en konden we verder. 

De kust kronkelt steeds en vandaar hadden we 30 km tegen de wind in. Daar hebben we net zo lang over gedaan als over de 50 van de ochtend. Maar prachtig uitzichten over de oevers en de kusten. We zagen het eiland Le Mont Saint Michel van alle kanten liggen.

Rond 17.00 uur belanden we op de camping in een gehucht van niks. Het is ook een camping van niks. Verlopen, maar met super hete douches.  Eigenlijk hebben we na Saint Michel ook geen winkels meer gezien. We zijn bang dat we niets te eten zullen hebben, Het is ook maandag en dan is er ook veel dicht. Er blikt een klein supermarktje te zijn, we zetten eerst de natte tent op. Dat heeft wel wat voeten in de aarde, want we kunnen hem bijna niet houden. Met vereende krachten en goed samenwerken krijgen we de zaak op gezet. De tent is droog als hij staat. We besluiten eerst op zoek te gaan naar eten. Een belangrijk item in deze vakanties. Als je zo hard moet werken, dan kun je ook wel wat wegwerken. Ik merk ook dat we het nodig zijn. Manlief zeker, want hij wordt met de dag smaller. Ik val ook af, maar niet zo opvallend. Je kunt er bijna niet tegen eten. Het kost ons in deze dorpjes moeite genoeg om gezond eten te vinden. Chips, chocola en allerlei blikje met vlees en groenten genoeg, maar dat willen we eigenlijk niet. Ik heb toch ook wel wat moeite met een kleine komkommer van 2 euro. Maar dat is eigenlijk belachelijk, want aan een kop koffie geef je het zo uit. 

We gaan lopend naar het dorpje. Via het strand en dan de berg op. Een mooi dorpje. Een beetje Rosamunde Pilcherachtig. Prachtig om te zien.

We vinden de winkel en we vinden er een blik gepelde tomaten, ui en een courgette en 4 pakjes yoghurt. Bij de bakker geen volkorenbrood, maar wel een meergranen brood. We vonden vanmiddag ook nog ergens pruimen en appels. We hebben een hele partij goede appels en pruimen mee genomen, de appels kosten hier 3 tot 5 euro de kilo. We hebben zeker een kilo.  Het zijn heerlijke kleine zoete appeltjes. Ik kan ze zo eten. Dat is zo lekker. Van dat fruit krijg ik geen allergische reacties. Dat komt omdat fruit toch eiwitten maakt als het langer van de boom of struik af is. Die eiwitten zorgen voor de allergische reacties. Bij de mosselen is het ook de eiwitten die de klachten geven.

We lopen nog een poosje door het dorpje en zien dat er een tentoonstelling is. Deze bezoeken we. In de oude school, die overigens schitterend is opgeknapt is, is in de maanden juli en augustus elke week een nieuwe tentoonstelling. Nu van een vader en dochter. De vader met aquarellen en de dochter met foto’s gemaakt op Antarctica. Foto’s met ijs en water en op elke foto een goudkleurig isolatie kleed. Zit op school ook in de verbandtrommel. Het zijn prachtige werken. Er hangen prijs lijsten bij en de duurste schilderijen zijn wel €2000,00. Er zitten ook prachtige werken tussen. Wat een cadeautje. In het begin zijn we ook bij een expositie geweest. Deze waren ook zo mooi. 

Terug op de camping is het al half acht. Bij onze overburen lenen we een stukje zon en we koken daar nog even een prutje. We steggelen of we eerst gaan afwassen en opruimen of nog een half uurtje zon pakken. Uit de zon is het inmiddels alweer stervenskoud. We blijven nog een half uurtje zon pakken. Vorige jaar stonden we om 5 uur op om de zon te ontvluchten en nu snakken we naar wat warmte.

We bekijken de route, we denken dat we nog 8 tot 10 dagen nodig zijn. Het hangt ook af van het weer. Maar er zijn allerlei mogelijkheden om de trein te pakken. We zien het wel.

We ruimen op en ik doe ook nog gauw een wasje. Het waait zo hard dat de was volgens mij zo droog is. Inmiddels ben ik helemaal verkleumd. Want ik moest wel 3 keer op en neer lopen naar he5 toiletgebouw, omdat  ik steeds wat vergat. Maar als ik eindelijk onder de douche sta, neem ik het ervan. De douche is zo warm. Ik laat deze goed op mijn rug komen, want het is me er weer in geschoten. Gelukkig gaat fietsen prima, maar lopen gaat slecht. En opstaan van ons kleedje is niet bepaald plezierig.  Maar het dagje is weer voorbij. Wat gaat de tijd snel.