27/7 van Cahors naar St Nicolas -de-la-Grave

Weer: iets gesluierd, ik denk 32 graden

Km: 70

Camping €14,10

Diner: sla met gebakken aardappels

Vanmorgen had ik de wekker om 5.15 uur gezet. Dit is wel heel erg vroeg. Het was nog pikkedonker en met de hoofdlamp leken we wel mijnwerkers. Ik had gedacht dat de lopers ook wel zo vroeg zouden opstaan. We staan op een veldje, waar ook wandelende pelgrims staan. Of beter gezegd, op apegapen liggen. Maar we waren de eersten en we hebben een uur nodig om weg te komen. In dat uur hebben we niemand getroffen. Ik hoop,maar, dat mensen niet wakker van ons zijn geworden. Ik had even mijn jas aan, maar dat was echt nog 5 minuten al te warm. Ik denk dat het zo rond de 20 graden is geweest, deze nacht. Het was wel heel lekker fietsen. Zo fietsen we om 6.15 uur de camping af. Als we bij de uitgang zijn zien we dat de poort dicht zit. Jee, wat een strop. Voor niets zo vroeg opgestaan. Maar Manlief denkt altijd vooruit en had gisteren zich dit al bedacht en was al op zoek gegaan naar een alternatief. Ik bedenk me gewoon niet dat me dit kan overkomen. Bovendien, het is toch geen gevangenis... Lopend of met de fiets moet je toch altijd weg kunnen. Maar Manlief was weer voorbereid.

En zo fietsen we toch nog door een een stille stad. We gaan een beroemde brug over. Ben de naam even kwijt. We zien de zon opkomen. Dat is hier ongeveer in 45 minuten. Terwijl thuis om 4 uur het licht al langs de gordijnen gluurt. Zo krijgen we toch nog een impressie van Cahors. Dat is het nadeel als het zo warm is. Als ik op de camping aankom, ben ik amechtig. Dan blij hè blij als je er bent en hoef je niet zo nodig de stad nog weer in om van alles te bekijken.

De route was een keer niet zo zwaar. We hoefden amper te klimmen. Alleen om Cahors uit te komen. Als we na 10 km buiten de stad zijn, moeten we toch klimmen. Op de eenzame weg zien we in de verte beweging. Het lijken wel honden en op deze plaats worden ze niet uitgelaten. Ik doe het bijna in mijn broek. Sinds Manlief voor een paar dagen terug in zijn schoen is gebeten, heb ik het niet meer zo op honden. Vorig jaar is al een een hond wel 15 km blaffend mee gelopen tot we op een veerpont moesten. En deze keer blafte de hond helemaal niet, maar greep zo Manlief in de voet. Gelukkig was het in zijn schoen, maar toch. Deze honden blaffen flink en Manlief zegt om mij (en volgens mij ook hem zelf) gerust te stellen”Blaffende honden bijten niet,” Inderdaad ze blaften wat en dropen toen af. De een had nog een penning om, maar de ander had niets. Dus het leken wel zwerfhonden.  Gelukkig hebben we na 4 km de top bereikt en rest ons een dag van glooiende hellingen. Het is een compleet ander landschap. Het begon gisteren al met velden vol met notenbomen. Een prachtig gezicht. Onder de notenbomen waren de boeren druk bezig om het gras te maaien en de grond vlak te maken. We denken dat de noten net als golfballen van de grond worden opgezogen?Er staan geen bordjes bij, dus ik weet het niet. Moeten we toch maar eens nakijken. We zien hoe meloenen met de hand worden geoogst. Ze worden gelijk gesorteerd en gaan in bakken. De hele tijd zien we akkers met meloenen, zonnebloemen, sojabonen, appelbomen, pruimenbomen. 

Om 12 uur zijn we al in het stadje Moissac. We eten er en we doen de boodschappen. Dan rijden we nog een km of 8 en zijn we bij de camping. 

Dat was nog wel een een dingetje. Eigenlijk wel twee dingetjes. We  fietsen langs een kanaal. We denken het Canal du MIDI. Maar dat weet ik niet zeker. Manlief begint zich zorgen te maken. Er is een fietspad an de ene kunt en an de nadere kunt een weg. Bij de kant van het fietspad is ook de rivier. En we moeten haaks op het kanaal straks het veld in richting rivier. Manlief denkt dan we misschien niet over de brug kunnen. Dat er een brug is, is duidelijk. Dat  staat op de kaart. Maar Manlief denkt dat brug zo is gemaakt dat het verkeer van de straat er over kan. Volgens mij is dat belachelijk. Alles staat in het routeboekje. Die wil wel eens fout zijn, maar toch. Zo leggen we mopperend en zeurend tegen elkaar het laatste stuk af. Manlief wil terug, ik wil door. En dan zijn we bij de brug die inderdaad bij de straat begint en over het kanaal gaat. En over het fietspad. Manlief begint al te glimmen. Hij had gelijk, we moeten terug. Maar ik benoem niet voor een gat te vangen. Ik fiets onder de brug door en zie een trap omhoog gaan naar de brug. Niet handig als je een fiets met veel bagage hebt. Dan alle bagage er maar af. Ik wil al beginnen, maar Manlief laat zich ook niet onbetuigd en ziet dat er een fietsrailtje langs loop, omhoog de brug op. Manmoedig duwen en trekken we beide fietsen omhoog. En als we boven zijn, zien we dat de rivier is veranderd in een meer. En daar ligt een heel groot reactieve gebied aan. Met camping.

Wat een pech. Het tweede dingetje. De camping gaat pas om 16.30 uur open. Er naast blijkt een prachtig gemeentelijk zwembad te zijn en gratis mogen we daar zwemmen. Ze hebben ligstoelen. Onder de bomen installeren we ons. In afwachting tot de opening van de camping. Geen straf op deze manier. Het vroege opstaan, begint me te nekken, dus ik kap een uiltje. En ga vervolgens wel 2 keer 40 banen zwemmen. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik vlak voor dat we weggingen nog een bikini gekocht. Vanmiddag de stoute schoenen aan getrokken en voor het eerst in 35 jaar in bikini. Het was even wat onwennig. Het zwemt niet zo fijn als een badpak of met niets. Maar vooruit. We worden ouderwets bruin. 

Rond een uur of 5 gaan we eens kijken of er leven in de brouwerij is bij de camping. Gelukkig, deze open en we kunnen er op. Bijna leeg en een mooi sanitair gebouw. We kunnen frank en vrij alles op laden, telefoons, powerbank. Dat is wel lekker. Kan ik ook wat foto’s weer plaatsen. Vraagt anders te veel stroom en zo.

We koken onder de bomen. We doen het kalm aan, want zelfs van gewoon zitten word je nog warm. Ze voorspellen vannacht regen en morgen wat frisser. We twijfelen nog over het tijdstip van opstaan. Want om nou  in de regen te gaan fietsen. Het moet wel droog zijn. We laten het maar gebeuren.