Het was me het dagje wel. Een zware track en pas laat op gang. De ingrediënten om pas om 17.30 uur op, de overigens prachtige camping, te zijn. Het weten dat je een beste dag voor de boeg hebt maakt dat we meestal vroeg uit de veren zijn. Om 10 over 8 werden we met een schok wakker. En gisteren lagen we er nota bene ook vroeg in. We pakken even door en we zitten om 9 uur op de fiets. Als ontbijt het laatste restje brood bij gebrek aan fromage blanc. We zijn om 10 over 9 bij de Lidl. Er schijnt deze dag geen enkele winkel te zijn en we gaan naar een camping buiten het dorp bij een watertje. En afgezien van een tomaat en 3 hard gekookte eieren is er niets meer in de fietstassen.
In de winkel begint het ritueel weer. Manlief die alles te zwaar vindt en ik zie me deze dag, de zwaarste uit dit stuk van de route, met alleen wat brood en vanavond niets te eten, door komen. Op de camping is misschien wat pastasaus en chips en wijn. Na 10 minuten staan we weer buiten met een kilo brood, een lekkere volle meergranen. Brood, waar als je een plak eet ook het gevoel hebt een broodje te hebben gehad en geen lucht. Verder een kilo fromage blanc, kilo wortels, pak tomatensaus, een zak pasta, tomaten, appels, bananen, champions en een zakje kleine tomaatjes. Hoe zwaar zou dit zijn? 5, 6 kilo?
We prutsen dit alles in de fietstassen en eindelijk om 9.45 uur zitten we op de route. Inmiddels 4 km extra gereden i.v.m. het uitstapje naar de Lidl. De route is het eerste stuk redelijk vlak. We komen langs schattige dorpjes met winkels, maar gesloten. Het is maandag. Dat schijnt hier dan de winkelsluitingsdag te zijn. Inmiddels hebben we een aardig ritme. We eten 5 keer op een dag. Dat lukt beter dan na elke uur wat abrikozen of rozijnen. Dat lukt me niet om onderweg te pakken. Ik moet dan toch van de fiets. Veel te lastig. We ontbijten, nemen om 10 uur brood, om de middag salade, rond een uur of 4 weer brood, om 7 uur avondeten en voor het naar bed gaan nog wat fromage blanc. Dit is goed te doen.
De eerste twintig kilometers zijn klimmend, maar met redelijke dalingen. Als je maar hard genoeg naar beneden gaat, kom je de volgende klim al weer redelijk op. Na 20 km zijn we net in een dorpje en bij de kerk is een bankje. We eten nu maar onze fromage blanc. We snappen niet dat je dit in Nederland niet kunt krijgen. Het smaakt naar een combinatie van volle yoghurt met kwark. Erg lekker. We zitten net geïnstalleerd of er stopt een auto van de gemeente. De man die er uit komt pakt een bladblazer uit de auto en begint links en rechts om ons heen te blazen. Het is altijd hetzelfde, we staan naast schreeuwende kinderen, snurkende buren, yahtzeeende overburen. Of op de camping komt net de grasmaaier langs, naast de camping zijn ze in het bos aan het werk, er is een drukke autoweg naast de camping. Kortom, we treffen het altijd. En wil je verzekerd zijn van een plaats met licht op de camping? Kom naast ons staan, wij worden altijd onder of naast een lamp geplaatst. Gisteren op de hele camping geen verlichting behalve voor ons plek. Erg bijzonder. Nu hebben we daar geen last meer van door onze slaapmaskers. En ze helpen echt... nu gaan we ook voor de oordopjes.
Overal zie je in de dorpjes prachtige bloemen en bloembakken. Ik heb ook al regelmatig gezien dat ze door de gemeentewerkers worden verzorgd. Dat is natuurlijk erg mooi. De huizen zien er soms vreselijk uit. Ik begrijp niet goed waarom we naar Roemenië gingen. Hier zou je op sommige plaatsen ook je handen wel kunnen laten wapperen. Maar er wordt veel geld besteed aan de bloemen. Voor de gemeentehuizen, voor alle gedenkplaatsen uit de oorlogen, op bruggen. Dat zie je dus in Nederland helemaal niet meer zo. Althans zeker in Bronckhorst en als er al bloembakken zijn worden ze verzorgd door de middenstand. Ook de meeste wegen zijn heel goed. Terwijl we in de ochtend 1 fietser zijn tegengekomen en vanmiddag twee caravans. Af en toe tref je een auto. Ze rijden hier onbenullig hard, maar zijn zeer voorzichtig met fietsers. Die zien ze denk ik niet veel. Behalve de tour de Frans natuurlijk. Als we wat te ver op de weg komen, wordt er flink getoeterd en naar het voorhoofd gewezen. Ze zijn wel heetgebakerd, die Franse chauffeurs. Ze krijgen waarschijnlijk als ze in Nederland komen een hartverzakking van hoe bij ons wordt gefietst.
Als je ziet hoe veel wegen er zijn en hoe weinig verkeer, dan snap je daar niets van. Terwijl de staat van de wegen meestal erg goed is. Er wordt hier dus wel geld besteed aan deze zaken. Ik dacht dat het economisch ook niet zo goed ging in Frankrijk. Toch zagen we in Le Chemin dat boeren veel nieuwe machines hadden. Heb ik de laatste jaren niet eerder gezien.
Het tweede gedeelte van de dag wordt nog heuvelachtiger. Na 20 km zijn we weer bij een kerk en nemen de salade van pasta. Dit keer ook weer met koolhydraten. Door het overzicht van de zwaarte van de route leek ons dat wel belangrijk.
Vanaf dit moment wordt het echt heavy. Het is te doen. Manlief zegt dat ik gemiddeld 2 km sneller fiets als andere jaren. Waarop hij dit baseerd? Feit is wel dat we bijna niet onder de 7 km komen bij het klimmen. En we klimmen wat.. Bij een afdaling las ik 50,4 km op mijn teller. Is wel heel erg snel.
En weer voor een kerk, we zien geen andere plekken, stoppen we voor een boterham. Het zwaarte punt komt nu en we moeten een heuse col. Ik kijk op de kaart naar alternatieven. Die zijn er niet, dus we moeten wel. Ik bereid me mentaal goed voor. Ga heel rustig in klein verzet. En langzaam gaan we omhoog. En dan staat het bordje van de col er al. Dat viel dus reuze mee. We gaan snel voor de afdaling. Een beetje dom, want we vergeten af te slaan. Zo moeten we dus nog een stukje om en ja hoor, weer klimmen. Maar dan rijden we in een ruk naar de camping. Een schitterende camping. Het is 17.30 uur. We hebben een plek van 10 bij 20 meter. En dat voor ons tentje van 3m2.
Midden op de plek leggen we het picknickkleed neer en maken de stoelen in orde. We besluiten om eerst het toetje maar eens te nemen. En tot grote vreugde van Manlief is hier wijn bij de kampwinkel van 3 planken groot. En wijn voor een redelijke prijs. We zitten eerst een uurtje uit te blazen. Als ik opper om uit eten te gaan, dat kan hier wel, komt bij Manlief het stoom uit de oren. 6 kilo boodschappen meegenomen de hele dag en dan uit eten? Dat nooit en zo zitten we om 20.00 uur aan de pasta. Dit keer met champions en tonijn. Een andere variatie.
Weer: zonnig af en toe bewolkt goed fiets weer
Km: 86
Diner: pasta met salade
Camping: €18,50
Reacties
Een reactie posten