De tiende dag al weer. De tijd vliegt voorbij. Deze morgen hebben we de wekker gezet om 6.30 uur. We willen graag naar de Laude om 7 uur. Dat betekent aankleden, fietsen en de heuvel op lopen. Het is mooi weer en de zon komt langzaam op. De natuur is prachtig. Zo schitterende vroege ochtend. De morgen is heel stil en in tegenstelling tot gistermiddag lopen we nu in de stille straten naar de basiliek. Manlief is niet over te halen om het feest van Madeleine met een processie mee te beleven. Jammer. Ik had het zo geweldig gevonden.
De nonnen zaten er al toen we kwamen. Het was fijn om er te zijn. Het zingen is zo mooi. De zon scheen. De hospitalero van de pelgrimsherberg zag mij zitten en ze vroeg me of ik ook een pelgrimszegen wilde. Dat wilde ik graag. Na afloop kwam ze me halen. Ik was zo verdiept in de muziek en de stilte dat het moment me zelf ontschoten zou zijn. Op het altaar tussen de zingende nonnen kregen we van een monnik het pelgrimsgebed en de zegen. Nu kon je het zingen nog beter horen. Je staat er dan als het ware tussen in. Ik kon hier wel eindeloos tussen blijven staan. Zo bijzonder mooi.
De zon scheen zo op het altaar. Het geeft een heel bijzondere gewijde sfeer. Ik kreeg een bijbelboekje van Marcus mee, met daarin ook nog de zegenbede in het Nederlands.
Eenmaal terug bij de tent hebben we ontbeten. Een fromage blanc met appel en banaan. Een een stukje vers brood net van de bakker. We pakken de tent in en rond 9 uur zitten we op de fiets richting de herberg. Een kippeneindje vandaag 25 km. Nog wel even stevig klimmen, maar heel goed te doen.
Halverwege nemen we nog een pauze. Er is een prachtig bijenlint met schitterende bloemen in allerlei mooie kleuren. Er staan bankjes. Bij een picknick zit een man met allerlei paperassen. Na een tijdje stop een andere auto en daaar stapt een mevrouw/ meisje uit. Ze gaat huilend op het bankje naast de man zitten. Is het zijn dochter, is het zijn geliefde.... dit zijn situaties waarvan je allerlei verhalen in je hoofd kunt bedenken. De man pakt zijn paperassen in en samen in zijn auto rijden ze weg, wat voor verhaal zou hier nu achter zitten. Door het vele schrijven op mijn reizen krijg ik bijna de neiging om allerlei verhalen bij dit soort situaties te bedenken.
De weg er naar de herberg wordt er vanaf nu een met allerlei verhalen voor Manlief. "Hier wandelen we altijd. Vanaf nu kun je de herberg zien. Deze zonnebloemen staan er nooit.." Ik raak niet uitgesproken nu ik met Manlief al mijn ervaringen kan delen.
Rond de middag zijn we bij de herberg . Het voelt geweldig om er te zijn. Het is er heerlijk. Ik merk nu pas hoe moe ik eigenlijk ben. Na het eten slaap ik een uur. Wat is dit lekker. In een bed.
De middag is zo voorbij en helpen bij het koken voelt als thuis zijn. Uiteraard is het eten heerlijk. Ik geniet met volle teugen.
Weer: zon, eind van de middag bewolkt en regen, 's avonds zon
Km: 25 km, heuvelachtig, maar goed te doen
Camping: de herberg
Diner: komkommersoep, courgette soep, aardappel courgette frittata, toetje
Reacties
Een reactie posten