Het is zover. We gaan weer met elkaar op vakantie. Dit jaar gaan we iets nieuws doen. In plaats van wandelen wordt het deze keer een fietsvakantie. Gezien mijn staat van zwanger zijn (30 weken) zit een wandelvakantie er niet meer in, ik kan geen rugzak dragen. Maar fietsen is nog wel mogelijk.
Wij vertrekken dinsdag 23 mei, Feinje en gezin sluiten zich woensdagavond bij ons aan. In alle rust rijden wij dinsdag in de stromende regen richting Luxemburg. Het weer belooft niet veel goeds deze week. Bij aankomst van de jeugdherberg in Bourglinster is het echter droog en schijnt een mager zonnetje. We gaan eerst de benen even strekken en maken een klein wandelingetje door het dorp en bekijken de ruïne die er staat. Zoals de meeste plaatsen in Luxemburg is ook dit dorpje weer een toonbeeld van properheid. Keurige schone straten en witte pleintjes. Voor het avondeten zoeken we een plaatsje aan een tafel in de jeugdherberg. Omdat het voorste gedeelte vol zit met schoolkinderen in de leeftijd 8-9 jaar, besluiten we om achter de klapdeuren te gaan zitten. Daar is het rustiger. Halverwege onze maaltijd komen de kinderen echter naar dit gedeelte toe. Er is hier een ‘zitkuil’ met allemaal stoelen en mogelijkheid tot spelletjes. Ze gaan met elkaar zing- en dansspelletjes doen. Het horen en zien vergaat je, maar Liam hangt over de balustrade en kijkt zijn ogen uit.
Nadat Liam naar bed is, lezen wij nog wat. Het voelt wel een beetje onthand, zo met z’n tweeën. We zijn toch gewend om nu ook de anderen om ons heen te hebben
De volgende dag hebben we niets gepland. Het is droog en er is zelfs soms een zonnetje te zien. We besluiten om naar Mersch te gaan. We wandelen hier wat rond en eindigen in een park met prachtige speeltoestellen waar Liam zijn hart op kan halen. Vervolgens rijden we door naar een ruïne in de buurt, lunchen daar en maken vervolgens nog een prachtige (maar korte) boswandeling.
We overnachten deze avond in de jeugdherberg in Hollenfeld. Een enorm groot hostel, maar weinig gasten. We genieten hier van een uitgebreide maaltijd. Volgens mij zitten er ook restjes bij van gisteren (ze zaten de voorgaande nacht vol met 1 grote groep), maar het smaakt heerlijk.
’s Avonds willen we nog even wat wandelen als er een bekende auto aan komt rijden. Feinje met gezin is gearriveerd. Vroeger dan wij verwacht hadden. Deze avond bespreken we met elkaar hoe we morgen naar Wiltz gaan fietsen. De globale route is uitgezet, maar het is leuk om de details ter plekke te bekijken. We proberen niet na denken over de enorme slechte weersvoorspellingen.
Donderdag wordt dan de eerste fietsdag. Best spannend, dat fietsen. ’t Is tenslotte geen Nederland, waar alle wegen vlak zijn, en de enige heuvel die je tegenkomt een viaduct of dijkje is.
Het miezert als we opstaan. Maar dat mag de pret niet drukken. Na enige organisatie, waterflessen vullen, banden pompen, de juiste kaarten bij de hand hebben, en het tig keer openen van fietstassen voor dan weer dit en dan weer dat (’t is wat hoor, als je met elkaar zo’n 15 fietstassen hebt), zijn we klaar om op pad te gaan. Het is 10 over 10. Volledig ingepakt in regenpakken gaan we op pad. Liam verzorgt vanuit zijn fietskar de muziek. Hij heeft op koninginnedag een cassetterecorder gekocht voor 2 euro, met microfoon. Hij zingt luidkeels mee met alle liedjes. Arme Paul, wij kunnen wat afstand nemen, het karretje zit echter aan zijn fiets vast, dus hij kan er niet aan ontkomen.
We beginnen gelijk met een matige klim vanuit het dorp. Het eerste uur fietsen we over de weg, waarbij ook een redelijke drukke weg zit. Vervolgens gaat het echter over op een fietspad. Bij een oud stationnetje, waar een heuse kolentrein en wagons staan, stoppen we voor koffie. Het is zowaar even droog. De kinderen, ja ook Ruben en Rosemarijn, leven zich uit op de trein.
Wanneer we verder gaan is de regen alweer begonnen. De rest van de dag blijft het nat en klimmen we vrij veel, dat is best pittig. En helemaal wanneer je zwanger bent, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Het tempo ligt door al dat klimmen laag. En het is dan ook al half zes als we in Wiltz aankomen. We hebben 54 km. gefietst. Wilt heeft een prachtige jeugdherberg, waar we een voortreffelijke maaltijd gebruiken. Frida en ik zitten na het eten met de beentjes op de bank, terwijl de anderen een wandelingetje gaan maken. Het is zowaar droog. Later spelen we nog een spelletje koehandel. Omdat Ruben al naar bed is, is het dit keer de beurt aan Rosemarijn om voor veel te veel geld kippen te kopen (anders is Ruben altijd de klos). Vermoeid rollen we ons bed in. Morgen gaat de tocht naar Echternach.
Op tijd aan het uitgebreide ontbijt en vervolgens weer slepen met fietstassen en waterflessen en regenjassen en wat niet meer. We worden al wat handiger, maar het is toch weer 10.10 uur voordat we vertrekken. Het regent uiteraard weer en ook nog wat heftiger dan gisteren. Het mag de pret niet drukken, we hebben er zin in. Het eerste stuk van deze dag wordt er weer flink geklommen. We fietsen door open landschap. Op een gegeven moment komt dan eindelijk de langverwachte daling. Door de bossen racen we naar beneden. Best nog griezelig. De weg is glad en als je de remmen laat vieren zit je zo op 60 km. per uur. Persoonlijk probeer ik niet boven de 40 uit te komen. Dat vind ik in deze omstandigheden hard genoeg. En dan duurt de daling ook wat langer. Halverwege de daling even gestopt voor wat versterkends, we steken een handvol zuren beren in de mond. Verder gaat het, nog steeds naar beneden. Vanuit het dal gaan we de rivier volgen naar Ettelbruck. We moeten nog een paar keer klimmen, maar de trend is toch dalen. Wel maken we door het volgen van de rivier behoorlijk wat extra kilometers, omdat de rivier nu eenmaal niet in een rechte lijn stroomt.
De regen houdt halsstarrig vol. We zijn vies en nat, maar het blijft leuk. De route is prachtig en afwisselend.
Vanaf Ettelbruck gaan we over op een fietspad. Die zijn in Luxemburg grotendeels aangelegd over oude spoorlijnen. Het is een garantie voor niet al te zwaar klimwerk. In ons geval hebben we helemaal geluk. We rijden tot aan Echternach via dit fietspad, dalen steeds enigszins en hebben de wind die er is, van achteren. We rijden in een strakke colonne achter elkaar aan en maken gebruik van de slipstream. Het ziet er heel professioneel uit. Gelukkig voor Roos maken we geen ernstige dalingen meer, want haar remmen hebben het vandaag zo goed als begeven. In Echternach kan de boel gelukkig gerepareerd worden. Het is een lange tocht vandaag, uiteindelijk strand de teller op 73,5 km.
Er is bij deze jeugdherberg een grote sporthal en we vragen na het eten of we er gebruik van mogen maken. Liam heeft lang in de kar gezeten en moet zijn energie kwijt. We mogen erin. Tot mijn verbijstering is het niet alleen Liam die nog energie over heeft. Ook Ruben, Rosemarijn en Paul lijken geen last te hebben van de gemaakte kilometers en leven zich uit op een potje voetbal.
De volgende dag gaat de route naar Luxemburg stad. Het is droog wanneer we opstaan en er is een waterig zonnetje. Dat belooft wat. We zitten zowaar voor tienen op de fiets. Maar na 500 meter stoppen we weer. De jeugdherberg ligt nl. aan een prachtig park met grote speeltuin en daar moet eerst gespeeld worden. Beloofd is beloofd.
Uiteindelijk gaan we echt op pad. We fietsen deze dag het hele eind over een fietspad, wederom een oude spoorlijn. In tegenstelling tot gisteren, waarbij we de hele tijd daalden, moeten we nu echter klimmen. Het is een met een langzame, maar gestadige klim door het bos. Het is bedrieglijk hoor, het ziet eruit alsof het vlak is. Toch halen we maar net 10-12 km. per uur. Het eerste stuk hebben we 2,5 jaar geleden per voet afgelegd. Er is meer herkenning deze dag. Feinje en man herkennen stukken waar zij eerder gelopen hebben. Paul en ik realiseren ons dat we hier al eerder gefietst hebben, ware het niet vanaf de andere kant.
Het is grotendeels droog, maar zo nu en dan valt een korte bui. Het mag eigenlijk niet eens een bui heten. Op een gegeven moment zijn we het allemaal een beetje zat om de regenjas aan te doen, om vervolgens binnen twee minuten weer te moeten constateren dat het droog is. Er komt dan ook een moment waarop iedereen denkt; ‘Bekijk het maar, ik doe hem niet meer aan’. Met name ook omdat de temperatuur toch aanzienlijk warmer is dan de voorgaande twee dagen. De tocht gaat afwisselend door bos en langs landerijen.
Het laatste stuk dalen we voornamelijk. We komen de stad binnen. Op een gegeven moment wordt het fietspad overspoeld door wandelaars. Naarmate we dichterbij de stad komen wordt het steeds drukker. We laveren ons met onze fietsen en het karretje door de enorme mensenmassa. Wat leuk dat al die mensen zijn toegestroomd om ons binnen te halen.
Ze komen echter niet voor ons. Vanavond wordt de jaarlijkse marathon gelopen. De route leidt ons via het sportterrein, waar honderden mensen zich aan het verzamelen zijn voor de start van de grote run. We trekken veel bekijks met onze optocht. We fietsten dwars door de oude binnenstad en checken in bij de jeugdherberg. De gemaakte afstand van vandaag is 49 km.
Na het eten gaan we kijken naar de marathonlopers. We moedigen iedereen met veel kabaal en gejoel aan. Wanneer we daar zat van zijn eten we een dikke ijsco (sommigen van ons, ik zal geen namen noemen, zelfs twee). Daarna rollen we uitgeput ons bed in, waar we in diepe slaap vallen. Behalve Piet, want hij wordt dol van het lawaai van de airco op hun kamer. Hij gaat er zelfs voor naar de nachtportier. Het is een veelgehoorde klacht, maar helaas nu niets aan te doen.
Zondag, de laatste dag alweer. Het is prachtig weer. We fietsen terug naar Hollenfeld. Het is niet zover. Ongeveer 25 km. Er moet echter behoorlijk pittig geklommen worden. Ik red dat niet helemaal en loop een stuk. Dan staan we nog even voor een dilemma. De laatste 5 km. moet er weer geklommen worden. En flink. Ik zie dat niet zo zitten. We besluiten ons op te splitsen. De dames + Liam fietsen door naar Mersch, naar het park waar we al eerder geweest zijn deze week. Dat betekent voor ons min of meer dalen. De heren gaan de klim naar Hollenfeld maken en halen daar de auto’s op.
Rond half drie vertrekken we richting Nederland. Daar maken we in Limburg nog een stop met elkaar bij de Mac. Het was een korte vakantie deze keer, maar wederom erg gezellig.
Wij vertrekken dinsdag 23 mei, Feinje en gezin sluiten zich woensdagavond bij ons aan. In alle rust rijden wij dinsdag in de stromende regen richting Luxemburg. Het weer belooft niet veel goeds deze week. Bij aankomst van de jeugdherberg in Bourglinster is het echter droog en schijnt een mager zonnetje. We gaan eerst de benen even strekken en maken een klein wandelingetje door het dorp en bekijken de ruïne die er staat. Zoals de meeste plaatsen in Luxemburg is ook dit dorpje weer een toonbeeld van properheid. Keurige schone straten en witte pleintjes. Voor het avondeten zoeken we een plaatsje aan een tafel in de jeugdherberg. Omdat het voorste gedeelte vol zit met schoolkinderen in de leeftijd 8-9 jaar, besluiten we om achter de klapdeuren te gaan zitten. Daar is het rustiger. Halverwege onze maaltijd komen de kinderen echter naar dit gedeelte toe. Er is hier een ‘zitkuil’ met allemaal stoelen en mogelijkheid tot spelletjes. Ze gaan met elkaar zing- en dansspelletjes doen. Het horen en zien vergaat je, maar Liam hangt over de balustrade en kijkt zijn ogen uit.
Nadat Liam naar bed is, lezen wij nog wat. Het voelt wel een beetje onthand, zo met z’n tweeën. We zijn toch gewend om nu ook de anderen om ons heen te hebben
De volgende dag hebben we niets gepland. Het is droog en er is zelfs soms een zonnetje te zien. We besluiten om naar Mersch te gaan. We wandelen hier wat rond en eindigen in een park met prachtige speeltoestellen waar Liam zijn hart op kan halen. Vervolgens rijden we door naar een ruïne in de buurt, lunchen daar en maken vervolgens nog een prachtige (maar korte) boswandeling.
We overnachten deze avond in de jeugdherberg in Hollenfeld. Een enorm groot hostel, maar weinig gasten. We genieten hier van een uitgebreide maaltijd. Volgens mij zitten er ook restjes bij van gisteren (ze zaten de voorgaande nacht vol met 1 grote groep), maar het smaakt heerlijk.
’s Avonds willen we nog even wat wandelen als er een bekende auto aan komt rijden. Feinje met gezin is gearriveerd. Vroeger dan wij verwacht hadden. Deze avond bespreken we met elkaar hoe we morgen naar Wiltz gaan fietsen. De globale route is uitgezet, maar het is leuk om de details ter plekke te bekijken. We proberen niet na denken over de enorme slechte weersvoorspellingen.
Donderdag wordt dan de eerste fietsdag. Best spannend, dat fietsen. ’t Is tenslotte geen Nederland, waar alle wegen vlak zijn, en de enige heuvel die je tegenkomt een viaduct of dijkje is.
Het miezert als we opstaan. Maar dat mag de pret niet drukken. Na enige organisatie, waterflessen vullen, banden pompen, de juiste kaarten bij de hand hebben, en het tig keer openen van fietstassen voor dan weer dit en dan weer dat (’t is wat hoor, als je met elkaar zo’n 15 fietstassen hebt), zijn we klaar om op pad te gaan. Het is 10 over 10. Volledig ingepakt in regenpakken gaan we op pad. Liam verzorgt vanuit zijn fietskar de muziek. Hij heeft op koninginnedag een cassetterecorder gekocht voor 2 euro, met microfoon. Hij zingt luidkeels mee met alle liedjes. Arme Paul, wij kunnen wat afstand nemen, het karretje zit echter aan zijn fiets vast, dus hij kan er niet aan ontkomen.
We beginnen gelijk met een matige klim vanuit het dorp. Het eerste uur fietsen we over de weg, waarbij ook een redelijke drukke weg zit. Vervolgens gaat het echter over op een fietspad. Bij een oud stationnetje, waar een heuse kolentrein en wagons staan, stoppen we voor koffie. Het is zowaar even droog. De kinderen, ja ook Ruben en Rosemarijn, leven zich uit op de trein.
Wanneer we verder gaan is de regen alweer begonnen. De rest van de dag blijft het nat en klimmen we vrij veel, dat is best pittig. En helemaal wanneer je zwanger bent, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Het tempo ligt door al dat klimmen laag. En het is dan ook al half zes als we in Wiltz aankomen. We hebben 54 km. gefietst. Wilt heeft een prachtige jeugdherberg, waar we een voortreffelijke maaltijd gebruiken. Frida en ik zitten na het eten met de beentjes op de bank, terwijl de anderen een wandelingetje gaan maken. Het is zowaar droog. Later spelen we nog een spelletje koehandel. Omdat Ruben al naar bed is, is het dit keer de beurt aan Rosemarijn om voor veel te veel geld kippen te kopen (anders is Ruben altijd de klos). Vermoeid rollen we ons bed in. Morgen gaat de tocht naar Echternach.
Op tijd aan het uitgebreide ontbijt en vervolgens weer slepen met fietstassen en waterflessen en regenjassen en wat niet meer. We worden al wat handiger, maar het is toch weer 10.10 uur voordat we vertrekken. Het regent uiteraard weer en ook nog wat heftiger dan gisteren. Het mag de pret niet drukken, we hebben er zin in. Het eerste stuk van deze dag wordt er weer flink geklommen. We fietsen door open landschap. Op een gegeven moment komt dan eindelijk de langverwachte daling. Door de bossen racen we naar beneden. Best nog griezelig. De weg is glad en als je de remmen laat vieren zit je zo op 60 km. per uur. Persoonlijk probeer ik niet boven de 40 uit te komen. Dat vind ik in deze omstandigheden hard genoeg. En dan duurt de daling ook wat langer. Halverwege de daling even gestopt voor wat versterkends, we steken een handvol zuren beren in de mond. Verder gaat het, nog steeds naar beneden. Vanuit het dal gaan we de rivier volgen naar Ettelbruck. We moeten nog een paar keer klimmen, maar de trend is toch dalen. Wel maken we door het volgen van de rivier behoorlijk wat extra kilometers, omdat de rivier nu eenmaal niet in een rechte lijn stroomt.
De regen houdt halsstarrig vol. We zijn vies en nat, maar het blijft leuk. De route is prachtig en afwisselend.
Vanaf Ettelbruck gaan we over op een fietspad. Die zijn in Luxemburg grotendeels aangelegd over oude spoorlijnen. Het is een garantie voor niet al te zwaar klimwerk. In ons geval hebben we helemaal geluk. We rijden tot aan Echternach via dit fietspad, dalen steeds enigszins en hebben de wind die er is, van achteren. We rijden in een strakke colonne achter elkaar aan en maken gebruik van de slipstream. Het ziet er heel professioneel uit. Gelukkig voor Roos maken we geen ernstige dalingen meer, want haar remmen hebben het vandaag zo goed als begeven. In Echternach kan de boel gelukkig gerepareerd worden. Het is een lange tocht vandaag, uiteindelijk strand de teller op 73,5 km.
Er is bij deze jeugdherberg een grote sporthal en we vragen na het eten of we er gebruik van mogen maken. Liam heeft lang in de kar gezeten en moet zijn energie kwijt. We mogen erin. Tot mijn verbijstering is het niet alleen Liam die nog energie over heeft. Ook Ruben, Rosemarijn en Paul lijken geen last te hebben van de gemaakte kilometers en leven zich uit op een potje voetbal.
De volgende dag gaat de route naar Luxemburg stad. Het is droog wanneer we opstaan en er is een waterig zonnetje. Dat belooft wat. We zitten zowaar voor tienen op de fiets. Maar na 500 meter stoppen we weer. De jeugdherberg ligt nl. aan een prachtig park met grote speeltuin en daar moet eerst gespeeld worden. Beloofd is beloofd.
Uiteindelijk gaan we echt op pad. We fietsen deze dag het hele eind over een fietspad, wederom een oude spoorlijn. In tegenstelling tot gisteren, waarbij we de hele tijd daalden, moeten we nu echter klimmen. Het is een met een langzame, maar gestadige klim door het bos. Het is bedrieglijk hoor, het ziet eruit alsof het vlak is. Toch halen we maar net 10-12 km. per uur. Het eerste stuk hebben we 2,5 jaar geleden per voet afgelegd. Er is meer herkenning deze dag. Feinje en man herkennen stukken waar zij eerder gelopen hebben. Paul en ik realiseren ons dat we hier al eerder gefietst hebben, ware het niet vanaf de andere kant.
Het is grotendeels droog, maar zo nu en dan valt een korte bui. Het mag eigenlijk niet eens een bui heten. Op een gegeven moment zijn we het allemaal een beetje zat om de regenjas aan te doen, om vervolgens binnen twee minuten weer te moeten constateren dat het droog is. Er komt dan ook een moment waarop iedereen denkt; ‘Bekijk het maar, ik doe hem niet meer aan’. Met name ook omdat de temperatuur toch aanzienlijk warmer is dan de voorgaande twee dagen. De tocht gaat afwisselend door bos en langs landerijen.
Het laatste stuk dalen we voornamelijk. We komen de stad binnen. Op een gegeven moment wordt het fietspad overspoeld door wandelaars. Naarmate we dichterbij de stad komen wordt het steeds drukker. We laveren ons met onze fietsen en het karretje door de enorme mensenmassa. Wat leuk dat al die mensen zijn toegestroomd om ons binnen te halen.
Ze komen echter niet voor ons. Vanavond wordt de jaarlijkse marathon gelopen. De route leidt ons via het sportterrein, waar honderden mensen zich aan het verzamelen zijn voor de start van de grote run. We trekken veel bekijks met onze optocht. We fietsten dwars door de oude binnenstad en checken in bij de jeugdherberg. De gemaakte afstand van vandaag is 49 km.
Na het eten gaan we kijken naar de marathonlopers. We moedigen iedereen met veel kabaal en gejoel aan. Wanneer we daar zat van zijn eten we een dikke ijsco (sommigen van ons, ik zal geen namen noemen, zelfs twee). Daarna rollen we uitgeput ons bed in, waar we in diepe slaap vallen. Behalve Piet, want hij wordt dol van het lawaai van de airco op hun kamer. Hij gaat er zelfs voor naar de nachtportier. Het is een veelgehoorde klacht, maar helaas nu niets aan te doen.
Zondag, de laatste dag alweer. Het is prachtig weer. We fietsen terug naar Hollenfeld. Het is niet zover. Ongeveer 25 km. Er moet echter behoorlijk pittig geklommen worden. Ik red dat niet helemaal en loop een stuk. Dan staan we nog even voor een dilemma. De laatste 5 km. moet er weer geklommen worden. En flink. Ik zie dat niet zo zitten. We besluiten ons op te splitsen. De dames + Liam fietsen door naar Mersch, naar het park waar we al eerder geweest zijn deze week. Dat betekent voor ons min of meer dalen. De heren gaan de klim naar Hollenfeld maken en halen daar de auto’s op.
Rond half drie vertrekken we richting Nederland. Daar maken we in Limburg nog een stop met elkaar bij de Mac. Het was een korte vakantie deze keer, maar wederom erg gezellig.
Reacties
Een reactie posten